Επικήδειος Λόγος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κίτρους κ. Γεωργίου

 ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ πρώην ΚΙΤΡΟΥΣ κυροῦ ΑΓΑΘΟΝΙΚΟΥ

Ἱερός Καθεδρικός Ναός Θείας Ἀναλήψεως Κατερίνης

Τετάρτη Ἀποδόσεωςτοῦ Πάσχα 12 Ἰουνίου 2024

«ΕὐάρεστοςτῷΘεῷ γενόμενος ἠγαπήθη

καὶζῶνμεταξὺἁμαρτωλῶνμετετέθη»

(Σοφία Σολομῶντος 4,10)

Εἶναι δύσκολο νὰ προσεγγίσει κάποιος τὴνἐσωτερικὴζωὴἑνὸςἄλλουἀνθρώπου, νὰ διεισδύσει στὰμυστικὰ βάθη τῆςψυχῆς του, νὰ παρακολουθήσει τὴν πνευματική του πορεία. Ἀκόμηπιὸ δύσκολο νὰεἰσέλθειστὴβαθειὰκαρδιὰἑνὸςΠοιμενάρχου, καὶ μάλιστα τοῦ Γέροντα Ἀγαθονίκου, ἡ βιοτὴτοῦὁποίου ταυτίστηκε μὲτὴ γνήσια ἐνΧριστῷ ζωή.

Ὁ Γέροντας Ἀγαθόνικοςἦτανἄνθρωπος φωτεινός, αὐθεντικός. Πρόσωπο πράο, προσηνὲςκαὶἱλαρό. Λευκασμένος διάκονος τοῦΘεοῦ, μορφὴ βιβλική, βυζαντινή, σὰννὰ ξεπήδησε ἀπὸ κάποια τοιχογραφία. Ξεκίνησε καὶἔζησεὡς μοναχός. Ἀγάπησετὸνμοναστικὸ βίο, τὸν ποτισμένο μὲτὴνἀκατάπαυστη μνήμη τοῦΘεοῦ, μὲτὶςμακρὲςἱερὲςἀκολουθίες, τὴνἀδιάλειπτηνοερὰπροσευχὴστὸκελλὶκαὶστὰ διακονήματα, τὴσυνεχῆἐξαγόρευσητῶνλογισμῶν, τὴσυχνὴ θεία κοινωνία, τὶςνηστεῖες, τὶςἀγρυπνίες, τὴ μελέτη τῆςΓραφῆςκαὶτῶν Πατέρων. Διήνυσεπολλοὺς χρόνους μὲσκληροὺςἀγῶνες, μὲαἱματηρὴ θυσία τοῦ “ἐγὼ„, κυνηγώντας τὸοὐσιῶδες: τὴν πνευματική του ὡρίμανση, ὑπηρετώνταςτὸνδιακαῆ του πόθο νὰἀκολουθήσειτὰἴχνητοῦΧριστοῦ, νὰΤὸν συναντήσει καὶνὰ φθάσει στὴν τέλεια ἕνωση μαζί Του. 

Ὁ Γέροντας Ἀγαθόνικοςεἶχεἀκόρεστηπνευματικὴ δίψα καὶἔνθερμο πόθο νὰ πράττει τὸ θέλημα τοῦΘεοῦ, καθὼςεἶχε γνωρίσει σὲ βάθος ὅτι «ὁ Θεὸςἀγάπηἐστὶ» (Α΄ Ἰω. 4,8) καὶὅτι ἡ ἀληθινὴἐλευθερία βρίσκεται ἐνΧριστῷ. Αὐτὸεἶναι ἡ ἐλευθερία, ἔλεγε: ἡ ἀγάπηπρὸςτὸνΘεὸκαὶτὸν πλησίον. Αὐτὸεἶναι ἡ Ἀλήθεια. Ὄχι μία ἔννοια, ἀλλὰἕνα Πρόσωπο: ὁ Χριστός. Εἶχε συνειδητοποιήσει ὅτιὅσοπιὸπολὺἀγαπᾶς, τόσο πιὸἐλεύθεροςεἶσαι, γίνεσαι γαλήνιος, εἰρηνικὸςκαὶ ἡ ζωή σου γίνεται ἁγία. Ἡ πατρική του ἀγάπηκαὶ ἡ παράκληση τῶνἀνθρώπωνὑπῆρξαντὰστοιχεῖατῆςθεοφιλοῦς διακονίας του. Γι’ αὐτὸκαὶὡς Ποιμενάρχης ἐκεῖἔρριχνετὸ βάρος τῆςποιμαντικῆς του. 

Ἐπέμενεἀκόμηκαὶ διεκήρυσσε τὴνἀξίατῆς μετάνοιας, τὴνἀνάγκηνὰἔχει ὁ καθένας ἐπίγνωσητῆςἁμαρτωλότητάς του, καθὼς γνώριζε καὶ δίδασκε ὅτιἁμαρτίαεἶναι ἡ ἀποστασίαἀπὸτὴναἰώνια θεία ζωὴκαὶὄχιἁπλῶς μία παράβαση ὁρισμένωνἠθικῶνἀρχῶν.

Πρόβαλλε τὴνἀξίατῆςκαθαρῆςκαρδιᾶς, γιὰνὰκατοικήσει ἡ χάρητοῦἉγίου Πνεύματος καὶνὰγεννηθεῖ ἡ ταπεινοφροσύνη, ἡ μητέρα ὅλωντῶνἀρετῶν. Εἶχετὴνπνευματικὴἐπίγνωσηὅτι ρίζα κάθε ἁμαρτίας, σπόρος τοῦ θανάτου, εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ πανώλεθρηαὐτὴ δύναμη, ποὺὁδηγεῖτοὺςἀνθρώπουςμακρυὰἀπὸτὸ Θεό. Ἡ ἐκκοπὴτοῦἰδίου θελήματος καὶ ἡ πορεία τοῦΧριστιανοῦστὴνταπεινὴὁδὸτῆςὑπακοῆςστὸἅγιο θέλημα τοῦΘεοῦεἶναι προϋποθέσεις γιὰτὴνπνευματικὴμεταστροφὴτῆςψυχῆςἀπὸτὴν πτώση στὴνἁγιότητακαὶτὴ μετάβαση ἀπὸτὸν θάνατο στὴ ζωή. Ὁ ἴδιος βδελυσσόταν τὴνὑπερηφάνεια, ἀγωνιζόμενοςμὲἔμπονηὑπομονὴνὰ γίνει κατ΄ εἰκόνατοῦ τελείου Ἀνθρώπου, τοῦΧριστοῦ. Ὅτανλειτουργοῦσεθυμοῦμαι, τότε ποὺτὸν πρωτογνώρισα προσωπικὰὡςλαϊκός φοιτητής, ἦτανἱεροπρεπής. Συγκεντρωμένοςστὰ τελούμενα. Ἡ φλογερὴ πίστη τοῦ προσέθετε φόβο Θεοῦ. Πρόσεχε μήπως μὲ κάποια ἄστοχη κίνηση προσβάλει τὸν Θεό, ἕνανΘεὸπανοικτίρμονα, πρᾶοκαὶ ταπεινό. Ὁ ἴδιος μαθήτευε στὰ μυστήρια τοῦΘεοῦκαὶ φρόντιζε συνεχῶςγιὰτὴνπνευματικὴ του ἀνάβαση. Προέτρεπε τὸ ποίμνιό του σὲσυχνὴκαὶσυνειδητὴσυμμετοχὴστὴν Τράπεζα τοῦ Σώματος καὶτοῦΑἵματοςτοῦΧριστοῦ. Μιλοῦσεμὲ πάθος γιὰτὸνΑἰώνιο Παρόντα, ποὺ κρύβεται ἀλλὰἐμφανίζεται, ὅταννεκρωθεῖ ὁ παλαιὸςἄνθρωπος, ποὺμὲτὴζωοποιὸ Χάρη Του γίνεται «καινὴ κτίση» (Β' Κορ. 5, 17).

Δίδασκε ὅτιὅλοιοἱἄνθρωποι πρέπει νὰεἶναιἀναπόσπαστα συνδεδεμένοι μεταξύ τους καὶμὲτὸν Χριστό, διότι ἔβλεπετὴνἐντολὴτοῦΘεοῦ «ἀγαπήσειςτὸν πλησίον σου ὡςσεαυτὸν» (Μάρκ. 12,30) ὡςμιὰὀντολογικὴἀναγκαιότητα. Ὁ ἴδιος φαίνεται ὅτιτὸεἶχε κατορθώσει. Γι’ αὐτὸἦτανἄνθρωποςἄκακοςμὲτρυφερὴκαρδιὰκαὶπολὺεὐσπλαχνικός. Ἀγαποῦσετὸ ποίμνιό του συνολικὰκαὶτὸν καθένα χωριστά. Γνώριζε τὶςκαρδιὲςτῶνἀνθρώπωνκαὶἔβλεπεδιαισθητικὰ πίσω ἀπὸτὴ μάσκα τῆςεὐπρέπειαςτὸν πόνο τοῦἄλλου. Φύση γενναιόδωρη, φρόντιζε ἀνιδιοτελῶςτοὺςἐμπερίστατους, δρώντας ἀθόρυβα, γαλήνια καὶἀποτελεσματικά. Ἦτανἁπλὸςκαὶπροσηνὴςκαὶδημιουργοῦσεἄνεσηστὸ συνομιλητή του. Συζητοῦσεχωρὶς κενοδοξία καὶἀνθρωπαρέσκεια, μὲεὐγένειακαὶσεβασμὸπρὸςτὸν καθένα, μὲ λόγο ἁπλό, ἤρεμο, συνετό. 

Προέτρεπε τοὺςπιστοὺςνὰμὴζοῦνἐγωιστικά, αὐτοδικαιωμένοι,  ἀλλὰνὰζητοῦνἔνθερμαστὴν προσευχή, νὰ γίνεται τὸ θέλημα τοῦΘεοῦστὴ ζωή τους, γιατὶ μόνο ἔτσιθὰἔχουνἐλπίδαμετοχῆςστὴ Βασιλεία τῶνΟὐρανῶν.

Ὁ Γέροντας Ἀγαθόνικοςὑπῆρξε γνήσιο τέκνο τῆςἘκκλησίας, μὲ πίστη ἀκράδαντηστὴνἀλήθειατοῦ δόγματος καὶτῆςἱερῆς παράδοσης τῆςὈρθοδοξίας, ἄξιος Ποιμενάρχης. Παρέδωσε στὸ ποίμνιό του, μὲ λόγο καὶ πράξη, τὰπιὸβαθιὰ νοήματα τῆςχριστιανικῆς διδασκαλίας: Τὴνἐξὅληςτῆςἰσχύος του ἀγάπηπρὸςτὸν Θεό, τὴνἀγάπηστὸν συνάνθρωπο καὶἰδίωςστὸνἐχθρό, καὶτὴνκατὰΧριστὸν ταπείνωση. Κυρίως, ὅμως, μᾶς δίδαξε ὅλουςμὲτὴνπροσωπικὴαὐθεντικὴἐσωτερικότητά του. 

ἊντὸΠνεῦματὸἍγιονὡςβιαίαπνοὴἦρθενὰ καθαρίσει τὸν κόσμο ἀπὸτὴνἁμαρτία, ὁ Γέροντας Ἀγαθόνικος ταπεινώθηκε στὴ χάρη τοῦΘεοῦκαὶἔζησετὴν κάθαρση τῆςὑπάρξεώς του. Ὅσοιτὸν γνώριζαν, στὸ φωτεινό του πρόσωπο ἔβλεπαντὸκαθαρὸἦθος του.

ἊντὸΠνεῦματὸἍγιονἐνεργεῖ μυστικά, ὁ ἀγαθὸςδοῦλοςτοῦΧριστοῦἈγαθόνικοςδιῆλθετὴ ζωή του ἀθόρυβα, χωρὶςκομπασμοὺς ἢ ἐπιδείξεις. 

ἊνἅγιοςεἶναιὅποιοςἀνεβαίνειἀγόγγυσταστὸνΓολγοθᾶκαὶστὸνσταυρὸτῆς δοκιμασίας, ὁ Κύριος θέλησε, ἡ καθαρὴψυχὴτοῦ Γέροντα Ἀγαθονίκουνὰριφθεῖστὸ καμίνι τῆςπολυετοῦςἀσθένειας, γιὰνὰκαταστεῖ λαμπρότερη. 

Σὲπολλοὺςθὰ μείνει ζωντανὴ ἡ σκληρὴεἰκόναἑνὸςἄρρωστου Γέροντα, καθηλωμένου, ἐπὶπολλὰ χρόνια, στὸ κρεβάτι τῆςἀσθένειαςκαὶτοῦ πόνου. Καὶ ταυτόχρονα ἕνα «γιατὶ» νὰἔρχεταισυνειρμικὰστὸ μυαλό. 

Κι ἐγὼπολλὲςφορὲς προσπάθησα νὰ δώσωλογικὴἐξὴγηση σ’αὐτὸποὺ συνέβη στὸνΠροκάτοχό μου. Τελικά, ἡ εἰκόνααὐτοῦτοῦ κατάκοιτου ἡλικιωμένουΓέρονταμὲὁδὴγησεσὲἕναν συμβολισμό: ἡἠχηρὴπροσευχὴμιᾶςκαθαρῆςκαρδιᾶς μέσα στὴσιωπὴἑνὸςἀδύναμου σώματος. 

Προσωπικὰἔχωπεισθεῖὅτιαὐτὸποὺἔζησε ὁ Γέροντας Ἀγαθόνικος, τὰτελευταῖααὐτὰ χρόνια τῆςζωῆς του,δὲνἦταν τίποτε ἄλλοπαρὰ ἡ ἀναμονὴσυναντὴσεωςτῆςἁγίαςψυχῆς του μὲτὸν Νυμφίο Χριστό.Ἡ γαλήνια μορφή του παρέπεμπε στὴνἀβασίλευτηεἰρήνητοῦοὐρανοῦ, στὴνἈναστάσιμηἐμπειρίατοῦ Παραδείσου.

Ἔτσι, λοιπόν, παρέδωσε τὸπνεῦμα του στὸνΔημιουργὸὁ ὄντωςπνευματικὸςαὐτὸςἄνθρωπος. Δὲνεἶναι, ἀσφαλῶς, τυχαῖοτὸ γεγονός οὔτεεἶναιχρονολογικὴσύμπτωση ἡ τέλεση τῆςἈναστάσιμηςαὐτῆςἐξόδιαςἀκολουθίαςσήμερα, ποὺἑορτάζουμετὴνἈπόδοσητοῦ Πάσχα.

Καὶ τώρα τὸνεκρὸσῶματου περιμένει τὴνκοινὴἀνάσταση. 

Ἡ ἀθάνατηψυχήτου δέχεται τὸν στέφανο τῆςἀρετῆςκαὶτῆς δικαιοσύνης.

Ἡ μνήμη του αἰώνια!

Ἡπατρικὴεὐχή τουμαζὶ μας !